Συστήματα υψηλής αντιολισθητικότητας

Κανονισμοί αντιολισθητικότητας & ποσοτικοποίηση

Οι περισσότεροι παραγωγικοί χώροι μπορούν να διαχωριστούν σε "ξηρούς" και "υγρούς". Τα συστήματα δαπέδων σε χώρους υγρών διεργασιών γενικώς επιβάλλεται να διαθέτουν υψηλό βαθμό αντιολισθητικότητας, αλλά ταυτοχρόνως να μπορούν να καθαρίζονται εύκολα και να ανθίστανται σε νερό και χημικά.

Οι κανονισμοί σε ό,τι αφορά στην αντιολισθητικότητα ενός δαπέδου διαφοροποιούνται σημαντικά μεταξύ χωρών. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση για παράδειγμα, υπάρχουν κανονισμοί, αλλά όχι κοινές απαιτήσεις που θα πρέπει οι εκάστοτε εταιρείες να ακολουθούν. Σε άλλες χώρες πάλι, όπως η Μ.Βρετανία, οι Η.Π.Α. και η Αυστρασλία, υπάρχουν πολύ αυστηρότεροι κανονισμοί, με σημαντικές νομικές προεκτάσεις.

Η πλέον διαδεδομένη μέθοδος αξιολόγησης της αντιολισθητικότητας ενός δαπέδου είναι η δοκιμή του εκκρεμούς, γνωστή επίσης και ως φορητή συσκευή αντίστασης σε ολίσθηση (βλέπε εικόνα δεξιά).  Αποτελεί πρότυπο σε 49 χώρες και στις 5 ηπείρους.

Η μέθοδος του εκκρεμούς χρησιμοποιεί ένα "πρότυπο" πόδι που αιωρείται και έρχεται σε επαφή με την επιφάνεια του δαπέδου. Η συσκευή μετρά τον συντελεστή τριβής μεταξύ των δύο επιφανειών (το δάπεδο και το κάτω μέρος του ποδιού) τη στιγμή της επαφής. Ο δοκιμαστικός εξοπλισμός είναι φορητός επιτρέποντας τη χρήση επί τόπου στο έργο, ενώ ο χώρος βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Η δοκιμή μπορεί να διεξαχθεί σε βρεγμένο ή στεγνό δάπεδο και τα αποτελέσματα αντιολισθητικότητας εκφράζονται ως χαμηλά, μέτρια ή υψηλά.